pencereden kar gelsin.

yine aynı şeyler olmakta, ellerime bakmak ama gerçek olup olmadıklarını anlayamamakla girilen süreç. günlerdir erken yatıp erken kalkma çabası içindeyim, ama bugün aslında bunu hiç istemediğimi farkettim, yalnız kaldığım her an kusursuz bir şarkı gibi. gece sokaktan kimse geçmez. ben bile.

çok fazla şeyler yaşanmıştı tabii ama bir o kadar da saçma sapan şey yaşadım yahu birinden biri olsun da, ikisi neden oldu?

ben bir de artık yazamıyorum.

pencereden kar gelsin, arkada radiohead çalsın ben de artık öleyim thom yorke rızası için.
hiç mi hiç bir istek yok içimde uyanmaya, yazmaya, içmeye, yemeye, dolaşmaya, konuşmaya.

sessizliğim ses oluversin.

thom yorke'a kızmaya başlıyorum.